wtorek, 9 kwietnia 2019

Jak zmieniało się leczenie nadciśnienia tętniczego?

Leki na nadciśnienie, obecnie w powszechnym użyciu, są dostępne od stosunkowo niedawna. Jak niszcząca była to choroba w epoce, gdy nie istniała możliwość leczenia farmakologicznego, ilustruje przypadek pacjenta, u którego wykryto nadciśnienie w 1937 roku. Choroba nasilała się w kolejnych latach, powodując przerost lewej komory, niewydolność krążenia, liczne zawały lakunarne mózgu, niewydolność nerek. W leczeniu stosowano fenobarbital, dietę niskotłuszczową i niskosodową dietę ryżową oraz oszczędzający tryb życia. Pacjent zmarł w wieku 63 lat z powodu udaru krwotocznego mózgu. Był to Franklin Delano Roosevelt, prezydent Stanów Zjednoczonych.


W 1948 roku dr Walter Kempner opublikował na łamach „American Journal of Medicine” (http://www.worldactiononsalt.com/media/Kempner-Am-J-Medicine-1948.pdf) wyniki leczenia nadciśnienia grupy 500 pacjentów dietą ryżową, na którą składały się: ryż, soki owocowe i owoce, 20 g białka i 5 g tłuszczu. Poprawę uzyskano u 322 leczonych. Dieta przynosiła poprawę u chorych z nadciśnieniem złośliwym, ale dla wielu pacjentów przestrzeganie jej było trudne. Słynny angielski lekarz George Pickering określił dietę ryżową jako mdłą, niesmaczną, monotonną i nie do zniesienia, a stosowanie jej wymaga fanatycznej ascezy.
Jednakże stan zdrowia pacjentów z nadciśnieniem złośliwym przestrzegających diety ryżowej poprawiał się. Niestosujący się do jej wymogów umierali w ciągu 6…12 miesięcy.
Inną metodą praktykowaną w leczeniu nadciśnienia w latach 50. była sympatektomia lędźwiowa, w niektórych przypadkach połączona z jednostronną adrenalektomią. W tej metodzie uzyskiwano poprawę u 40-50% chorych.
Leki hipotensyjne pojawiły się w latach 50. Pierwszym z nich była rezerpina. Powodowała obniżenie ciśnienia krwi, jednak stosowana w dawce od 0,5 do 1,0 mg na dobę wywoływała wiele przykrych objawów ubocznych, takich jak depresja (niekiedy ciężka), bezsenność, łatwe męczenie się. Z kolejnym lekiem hipotensyjnym, hydralazyną, było podobnie – przy większych dawkach, 300-400 mg na dobę, powodowała takie objawy uboczne jak tachykardia, bóle głowy, niekiedy zespół liszaja trzewnego polekowego. Guanetydyna wywoływała bardzo często hipotonię.
W latach pięćdziesiątych wprowadzono do leczenia nadciśnienia diuretyki, w latach 60. – blokery centralnego receptora alfa 2 oraz betablokery. Lata 70. to wprowadzenie leków jednocześnie blokujących receptory adrenergiczny alfa i beta oraz inhibitorów ACE, a w latach 80. Ca-blokerów. Listę zamykają sartany wprowadzone w latach 90.

Brak komentarzy: